Bierne parcie gruntu - teoria Rankina i Mazindrani’ego
Bierne parcie gruntu wyznaczane jest z następującego wzoru:
gdzie: | σz | - | pionowe naprężenie geostatyczne |
Kp | - | współczynnik biernego parcia gruntu wg Rankin’a | |
β | - | nachylenie zbocza | |
γ | - | ciężar gruntu | |
z | - | przyjęta głębokość | |
| - | współczynnik biernego parcia gruntu wg Mazindrani’ego |
Współczynnik biernego parcia gruntu Kp wyznaczany jest z:
gdzie: | β | - | nachylenie zbocza |
φ | - | kąt wewnętrznego tarcia gruntu | |
c | - | spójność gruntu |
W przypadku braku tarcia (δ = 0) pomiędzy konstrukcją a gruntami niespoistymi (c = 0), powierzchnia gruntu jest pozioma (β = 0) a powstała powierzchnia poślizgu znajduje się na jednej płaszczyźnie ze zboczem:
teoria Mazindrani’ego jest redukowana do teorii Rankin’a. Współczynnik biernego parcia gruntu jest wówczas wyznaczany z:
gdzie: | φ | - | kąt wewnętrznego tarcia gruntu |
Bierne parcie gruntu σp wg Rankin’a dla gruntu niespoistego wyznaczana jest z:
gdzie: | γ | - | ciężar jednostkowy gruntu |
z | - | przyjęta głębokość | |
Kp | - | współczynnik biernego parcia gruntu wg Rankin’a |
Literatura:
Mazindrani, Z.H., and Ganjali, M.H. 1997. Lateral earth pressure problem of cohesive backfill with inclined surface. Journal of Geotechnical and Geoenvironmental Engineering, ASCE, 123(2): 110-112.