Teoria wytrzymałości strukturalnej
Wytrzymałość strukturalna reprezentuje wytrzymałość gruntu na deformacje na skutek obciążenia na początku rozerwania swojej wewnętrznej struktury. Przy zmniejszaniu współczynnika m odpowiedź gruntu dąży do liniowości.
Jeżeli wytrzymałość strukturalna uwzględniana jest w analizie osiadania, wówczas:
a) głębokość aktywna charakteryzuje się głębokością pod dnem fundamentu, na której przyrost naprężenia pionowego σz staje się równy wytrzymałości strukturalnej gruntu (wyznaczanej przez pomnożenie początkowego naprężenia geostatycznego σor przez współczynnik m):
gdzie: | m | - | współczynnik wytrzymałości strukturalnej |
σor | - | początkowe naprężenie geostatyczne |
b) podczas obliczania osiadania warstwy, przyrost naprężenia pionowego σz na skutek obciążenia zredukowany przez wytrzymałość strukturalną gruntu wyznaczany jest z:
gdzie: | m | - | współczynnik wytrzymałości strukturalnej |
σor | - | początkowe naprężenie geostatyczne | |
σz | - | przyrost naprężenia w środku warstwy |
a osiadanie s wynika wówczas z naprężenia oznaczonego na rysunku kreskowaniem i wyznaczanego z:
gdzie: | m | - | współczynnik wytrzymałości strukturalnej |
σor | - | początkowe naprężenie geostatyczne | |
σz | - | przyrost naprężenia w środku warstwy |
Głębokość aktywna na podstawie teorii wytrzymałości strukturalnej (pole efektywnego obciążenia jest kreskowane)